Είσαι εσύ

 

Έχω μια σκέψη, μια ενοχή,

Έχω σαν στόχο μια εποχή.

Όταν τον κόσμο εμείς οι δυο,

θα βλέπουμε μαζί.

 

Ψάχνω μια λέξη, μια αφορμή,

Για να ‘ρθω δίπλα σου σε μια στιγμή.

 

Τρέχουν τα δάκρυα, από παιδί.

Μοιάζω αλλόκοτη, ίσως τρελή.

Μα υπάρχουν λόγοι, είναι φτωχοί.

Είναι η αιτία που ‘χω πληγή.

 

Είσαι ο άνθρωπος μου, είσ’ ο γιατρός μου.

Εσύ όνειρο μοναχά δικό μου.

 

Κι αν πω μια λέξη πιο εχθρική.

Δείξε συμπόνια, δείξε στοργή.

Είναι από άλλους, δεν φταις εσύ.

 

Αφού είσαι εσύ.

Η χαρά μου σε τούτη τη ζωή.

Είσαι εσύ.

Ο λόγος που ξυπνώ γελώντας το πρωί.

Είσαι εσύ.

Μόνιμος κάτοικος στη δική μου την ψυχή.

Ονειρεύτηκα

Ονειρεύτηκα πως ήμουν πάλι ένα μωρό.

Σε κάθε δάκρυ μου παθαίναν πανικό.

Μ' άγνωστα παιχνίδια με ξεγελούσαν.

Με έπιαναν αγκαλιά σαν κάτι πολύτιμο.

 Αναντικατάστατο.

Φοβούνται μην με σπάσουν.

 

Ονειρεύτηκα εμένα στο νηπιαγωγείο.

Οι πρώτοι φίλοι στην άμμο του παιδότοπου.

Κάποιος μου τράβηξε τα μαλλιά, 

που μου 'χε φτιάξει η μαμά.

Του πάτησα μια αγκωνιά. 

Κάποιος με μάλωσε θαρρώ.

Έκλαψα, μα το χατίρι δεν μου έκαναν ξανά.

 

Ονειρεύτηκα πως πήγαινα δημοτικό.

Τα δέκατα γενέθλια, τα πιο σημαντικά.

Είναι σαν να πετώ μες του παππού την αγκαλιά.

Έλεγε γρίφους κι αστεία που λησμόνησα.

Αχ! Μα πόσο γέλαγα θυμάμαι.

 

Ονειρεύτηκα πως ήμουν ξανά στα δεκαπέντε.

Πρώτος έρωτας και φιλί μαζί.

Μάγουλα ρόδινα, ενθουσιασμένα με ντροπή.

Εκείνος έχει ένα πρόσωπο θολό,

σκονισμένο από καιρό.

 

Ονειρεύτηκα πως ήμουν πάλι δεκαοχτώ.

Ο κόσμος με περιμένει.

Όλα τα μπορώ.

Μετρώ μέχρι το πέντε και βουτώ.

Με κρατά απ' το χέρι και χαμογελώ.

Αλλιώτικο είναι το σκίρτημα αυτό.

Η καρδιά χτυπά πιο δυνατά.

Θέλει να βγει έξω, να πάει μακριά.

 

Ονειρεύτηκα εμάς στα είκοσι κάτι.

Νέοι, ωραίοι, πτυχιούχοι κι άνεργοι.

Και τόσοι έρωτες.

Λίγο πιο σοβαροί απ' τους παλιούς.

 Είχαν υποθέτω, έναν σκοπό.

Μα δεν κατευόδωσαν για άλλη μια φορά.

 

Ονειρεύτηκα πως ήμουν πάλι είκοσι εννιά.

Πως πέρασε ο καιρός;

Τόσοι στόχοι κι όνειρα.

Φαίνονταν εύκολα παλιά.

Πως βρέθηκα να επιβιώνω απλά;

Λίγο πριν τον κρίσιμο αριθμό.

 

Ονειρεύτηκα εμάς τους ...

τριαντάρηδες και κάτι ψιλά.

Τέλος πάντων, κάπου εκεί κοντά.

Η προθεσμία έληξε για άλλη μια φορά.

Μάλλον οριστικά.

Οι έρωτες δεν είναι όπως παλιά.

Οι φίλοι μου χάνονται σιγά-σιγά.

 

Ονειρεύτηκα πως ζούσα την κρίση των πενήντα.

Φεύγε και πάψε να μετράς.

Τους φίλους μου τους έχασα.

Πότε αλλάξαμε τόσο δραματικά;

Έμεινα στα ίδια κι είναι μοναχικά.

Πολύ μοναχικά.

 

Ονειρεύτηκα πως γέρασα.

Σε ένα δωμάτιο σκοτεινό.

Ερημικό.

Τα μάτια μου κοκκίνισαν,

η χαίτη μου άσπρη από καιρό.

 

Τι λάθος έκανα;

Ίσως αν τότε είχα μείνει.

Ίσως αν είχα πάρει ένα τηλέφωνο εκείνη τη φίλη.

Ίσως με τις χαρές τους αν χαιρόμουν αληθινά.

Ποιος ξέρει τώρα;

Με ξέχασαν αυτοί, μα τους ξέχασα κι εγώ.

 

Μετρώ ανάποδα και ξεκινώ ξανά.

Για να δούμε το όνειρο τι φέρνει τελικά.

 

Ολίγον Αφελής

 

Μου λένε οθόνες να κοιτώ.

Να ρωτώ για τον καιρό.

Να ‘μαι καλό παιδί.

Υπάκουο ήσυχο κι εργατικό.

Με το κεφάλι μου σκυφτό.

 

Μου λένε πως είμαι ολίγον αφελής.

Ονειροπολώ ολημερίς.

 Να ξυπνήσω λένε πρέπει.

Να προλάβω τις χαρές της ζωής.

Να είμαι ολιγαρκής.

 

Εκείνοι μιλούν.

Κι εγώ σιωπώ.

Εκείνοι ρωτούν.

Εκείνοι κι απαντούν.

Κι εγώ παρακολουθώ.

 

«Μα θέλω να τρέξω, να φύγω από ‘δω!»

Θέλω να βρω τον δικό μου χορό.

Θέλω να δω ξανά τον ουρανό.

Βαρέθηκα να περιμένω εδώ.

 

Ο Σοφός

 

Όσο κι αν ψάξεις τη μαγική συνταγή.

Όσους μέντορες κι αν βρεις.

Ο σοφός δεν θα σου πει.

Δεν θα σου πει πως δεν υπάρχει συνταγή.

 

Δεν θα σου πει πως...

Η επιτυχία που στοχεύεις δεν φέρνει ευτυχία.

Δεν θα σου δείξει τρόπους, μήτε κόλπα.

Δεν έχει μυστικά να μοιραστεί.

 

Όλοι χαμένοι είμαστε.

Κανείς, ούτε αυτός.

Κανείς δεν ξέρει...

Πως θα κερδίσεις σε τούτη τη ζωή.

 

Ίσως έτσι, ίσως κι αλλιώς.

Δοκίμασε και δες.

Κι ύστερα...

Κι ύστερα θα ‘σαι εσύ σοφός,

αν τύχει κάτι και πετύχει.

ΖΩΩΔΕΣ

  

Σ’ έπιασα να τρέμεις.

Κρύφτηκες θαρρείς μα εγώ σε είδα.

Άλλο μην το αγνοείς.

Δεν μπορείς.

 

Θα τα γκρεμίσει όλα ο θυμός.

Κοχλάζει το νερό.

Γιατί; Γιατί δεν το ελέγχω;

Δεν μπορώ.

 

Γιατί ακόμη με αγαπάς;

Δεν βλέπεις ότι βράζει η καρδιά;

 Το κύμα ξεκινά για άλλη μια φορά.

Δεν μπορούμε.

Δεν μπορούμε άλλο πια.

 

Η οργή θολώνει την αγάπη.

Δεν φτάνει. Δεν φτάνει η αγάπη.

Με σάπιο πανί καλύπτω το σκοτάδι.

Μα το έχει φάει το σαράκι.

 

Σκέψου εσένα μια φορά.

Φύγε προτού να’ ναι αργά.

 

Το κτήνος μου ξυπνά.

Σιγά-σιγά.

Φύγε…

Φύγε.

Προτού να’ ναι αργά.