Υπογείου

Κι ήσουν εσύ που έκανες
τον ουρανό ταβάνι,

ταβάνι υπογείου.

Βουτηγμένοι στην αμαρτία

ξεπλύναμε 
με δάκρυα τα λάθη,

δάκρυα πόνου.

Έτσουζαν
τα σκουριασμένα καρφιά

που βγαίναν απ' το στόμα σου.

Μα δεν τόλμησα να καλυφθώ
καθώς με στόχευες.

Όχι καρδιά μου.

Έμεινα να στέκομαι μονάχα.

Δεν έφυγα.

Γιατί ήθελα να νιώσω 

γιατί ήτανε από σένα.

Κι ας πονούσε.

Κι ήσουν εσύ που έκανες
τον ουρανό ταβάνι,

ταβάνι υπογείου.

Μα το δέχτηκα.