More than words - Extreme - Lyrics

 

Saying I love you,

is not the words I 

want to hear from you.

It' s not that I want you

not to say, 

but if you only knew.

How easy

it would be to show me

how you feel.

More than words,

is all you have to do

 to make it real.

Then you wouldn't

have to say

that you love me.

Cause I' d already know. <3

What would you do,

if my heart was torn in two?

More than words to show you feel,

that your love for me is real.

What would you say, 

if I took those words away?

Then you couldn' t make things new,

just by saying I love you.

***************************

La di da, da di da, di dai dai da.

More than words.

La di da, da di da.

Oooh.

***************************

Now that I' ve tried to

talk to you and 

make you understand.

All you have to do is

close your eyes

and just reach out your hands.

And touch me. 

hold me close,

don' t ever let me go.

More than words

is all I ever needed 

you to show.

Then you wouldn' t 

have to say,

that you love me.

Cause I' d already know. <3

What would you do,

if my heart was torn in two?

More than words to show you feel,

that your love for me is real.

What would you say, 

if I took those words away?

Then you couldn' t make things new,

just by saying I love you.

No. 48

A few days ago, I started remembering my old journeys,
the voices that pushed me to the chaos of  my yesterdays.

Routes that had been arranged a long time ago,

from those who think that nothing ever goes.

I used to watch them always rushing,

for the train, the ship, the plane.
Needed something to grab on, I guess.

And even if I was too shy to speak,

I never really understood what they were trying to find in that haste.

They all had come across my spots and nights.

But not even one could stand my crazy fights.

So, the other day, I went back to my past,

wondering like a random passer-by.

Forgotten, there I starred at my first "why?".

And then the answer came to me straight.

And all those gazes that had passed in front of us

what were they, if not a pause in our loneliness?

Like us on Facebook

Mirror

Mirror mirror on the wall. 

Who is the ugliest of them all?

People are becoming monsters.

Fame monsters. Media monsters. Material monsters. 

Nobody seems to care. 

We are all absorbed in this fake madness losing our identity. 

The mirror will soon devour us all. 

Wake up!

Μόνο γι' απόψε.

Μόνο γι' απόψε.

Έχει νυχτώσει.

Πέφτω στα πόδια σου,

σ' εκλιπαρώ, 

έχω ιδρώσει.

Άλλη μια νύχτα,

να τη βγάλω καθαρή.

Μια νύχτα ακόμη.

Το πεζοδρόμιο είναι κρύο πολύ.

Εκεί θα με βρουν αυτοί.

Να εδώ, σε μια γωνιά,

τον καναπέ σου δε θ' αγγίξω.

Τίποτε να μη μου στρώσεις.

Δώσε μου μια νύχτα ακόμη,

έστω και στο μπαλκόνι,

μόνο γι' απόψε.

Σε σπίτι με τοίχους κι ένα σεντόνι.

Θέλω να γίνω πιο καλά,

να βρω ξανά ελπίδα.

Έχω πατώσει.

Δώσ' μου μια ευκαιρία,

μόνο μια ευκαιρία.

Μόνο γι' απόψε...

Καίγομαι

Καίγομαι. Καίγομαι, καρδιά μου.

Εισπνέω στάχτη. Πνίγομαι.

Πνίγομαι καρδιά μου.

Ξεψυχώ!

Μάταια ξεφυσώ. Μάταια ουρλιάζω.

Κανείς δεν ακούει πια εδώ.

 

Λησμόνησα το χρώμα τ' ουρανού.

Ήτανε πάντα σκοτεινός;

Έκλεψε η μέρα κάτι από τη νύχτα.

Και οι ψυχές! Αχ, οι ψυχές!

Χάνουν το δρόμο τους κι αυτές.

Μπουρλότο στο ακυβέρνητο τσιφλίκι.

Το κόκκινο τυλίγει.

Σαν αίμα παχύ σε πνίγει.

Ορμούν περαστικοί.

Αρπάζουν ό,τι βρουν κι αποχωρούν.

Με πομπές κι υποκλίσεις τους είχαμε δεχτεί.

Ξένοι, βλέπεις.

Ανώτεροι.

Αξιότεροι.

Προσεύχομαι.

Μοναχά προσεύχομαι.

Για εκείνους και για εμάς.

Μόνο η προσευχή μου έχει μείνει

στον έρημο τούτο τόπο.

Κανείς άλλος δεν ακούει πια εδώ.

Αγάπη Απάτη

 Τα δάκρυα στα μάτια σου,

σκοτάδι μες την πόλη.

Οι ώρες μου μαζί σου,

μια εικόνα πια θολή.

Τα γέλια μας ουρλιάζαν

σε ξένο προορισμό.

Και τα παιδιά φωνάζαν

να πούμε το σκοπό.

Η αγάπη είναι απάτη,

η χαρά φεύγει γοργά,

η ζωή είναι μικρή

κι εσύ δεν είσαι πουθενά.

Η αγάπη είναι μύθος,

που φεύγει μακριά,

η ζωή είναι μικρή 

κι εσύ δεν είσαι πουθενά.

Πουθενά.

Καίει η φωτιά σου,

που είχα για οδηγό.

Τα βράδια στα σκαλιά σου,

ήμουν σαν ναυαγός.

Χάσαμε τα θέλω

σε κάποιο τσακωμό,

μα τώρα εγώ σε θέλω,

χωρίς σταματημό.

Η αγάπη είναι απάτη,

η χαρά φεύγει γοργά,

η ζωή είναι μικρή

κι εσύ δεν είσαι πουθενά.

Η αγάπη είναι μύθος,

που φεύγει μακριά,

η ζωή είναι μικρή 

κι εσύ δεν είσαι πουθενά.

Πουθενά.

Ζωή μικρή κι εσύ δεν είσαι πουθενά. Πουθενά!

Η σπίθα

Έχω μια σπίθα μες την καρδιά. 

Καίει τα πάντα, είναι φωτιά.

Όποιος τη δει λιποθυμά.

Φτιάχνει κύματα που' ναι εχθρικά.

Χτυπάνε βράχια, σπάνε γυαλιά.

Μορφές προβάλλουν στα θραύσματα.

Ψυχές χαμένες , στα σκοτεινά.

Τις παίρνει η σπίθα, τις κάνει παιδιά.

Σκοτώνει και ξαναγεννά.

Βρίσκει την κόλαση την κάνει όαση, η σπίθα που' χω μες την καρδιά.

Την έχεις κι εσύ. Ψάξε καλά!

Είναι η σπίθα, είν' η φωτιά, 

που έχουνε όλα τα παιδιά.

Φωτίζει μάτια και κελιά.

Δίνει τροφή στα χώματα.

Χτίζει όνειρα, μα και μυαλά.

Είναι η σπίθα, είναι φωτιά.

Δώσ' της τροφή, δώσ' της χαρά.

Αγάπησε την, δείξ' της απλά.

Πως τα νικάς όλα τα βάσανα.

Είναι η σπίθα, είναι φωτιά.

Η σπίθα όλα τα νικά.

Για τα παιδιά

Τα παιδιά των βαγονιών.

Μας κοιτάν από ψηλά.

Μην ξεχνάς. Για τα παιδιά.

Τα παιδιά των βαγονιών.

Καθόλου λόγια. Στέρεψαν.

Δώσ' μου δύναμη πολλή.

Να καταγγείλω την ντροπή.

Τους χρωστάμε αχ πολλά.

Σκοτώσαμε για τα λεφτά.

Τα παιδιά των βαγονιών

Μες στα μάτια με κοιτάν.

Πιες το αίμα που κυλά.

Τα παιδιά των βαγονιών,

τα παιδιά των μπαλκονιών,

τα παιδιά των λουλουδιών,

τα παιδιά των συμφορών.

Τα παιδιά των βαγονιών,

τα παιδιά των μπαλκονιών,

τα παιδιά των βιασμών,

τα παιδιά των οθονών.

*************************

Θα αρπάξω την οθόνη.

Θα τη σπάσω μονομιάς.

Και θα βάλω μια φωτιά!

Όσο ο κλόουν θα γελά.

Θα τους πνίξει η πυρκαγιά.

*************************

Τα παιδιά των βαγονιών,

τα παιδιά των συμφορών,

τα παιδιά των βιασμών,

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ!

*************************

Ήταν όλα θύματα.

Όχι δεν ήταν σφάλματα.

Είχαν όλα τους ψυχές.

Όχι δεν ήταν νούμερα.

Ήταν μόνο, απλά παιδιά.

Είχαν όνειρα κι αυτά!

*************************

Για τα παιδιά των βαγονιών.

Ρώτα μόνο το γονιό.

Ρώτα μόνο το γονιό.

Ρώτα τη μάνα πως πονά...

Τα παιδιά των βαγονιών,

τα παιδιά των μπαλκονιών,

τα παιδιά των λουλουδιών,

τα παιδιά των οθονών,

τα παιδιά των συμφορών,

τα παιδιά των βιασμών,

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ!

Ήταν όλα θύματα.

Όχι δεν ήταν σφάλματα.

Είχαν όλα τους ψυχές.

Όχι, δεν ήταν νούμερα.

Ήταν μόνο, απλά παιδιά.

Είχαν όνειρα κι αυτά!

Ήταν όλα θύματα.

ΗΤΑΝ ΟΛΑ ΘΥΜΑΤΑ.

Είναι αργά.

Αστεία που τα φέρνει ο καιρός,

αν ρώταγες πως ήμουνα πιο πριν,

όλα θα ήτανε αλλιώς.

Αστεία που τα φέρνει ο καιρός,

μόλις προχώρησα να ξύπνησες εσύ.

Τώρα τρέχεις, με ψάχνεις σαν τρελός,

τολμάς να δείχνεις τέρμα τραγικός.

Χατίρια, μάλλον, προσδοκείς.

Για σένα τώρα δείχνω νικητής.

Την ευτυχία μου, νομίζω, τη μισείς.

Αστεία που τα φέρνει ο καιρός,

ούρλιαζα μονάχη στο σκοτάδι.

Γιατί δεν ήσουνα εκεί;

Πόναγα, μα δεν άκουγε κανείς.

Πως δίψαγα για μια ζεστή αγκαλιά!

Συγχώρα με που είμαι απαθής,

συγχώρα με που τη χαρά μου ζω,

κουράστηκα πολύ γι' αυτή.

Στην ανάγκη μου ήσουν ελλιπής.

Έχω αγάπη πια, σε κάνει να πονάς.

Μάταια προσδοκείς.

Μάταια προσκυνάς.

Τώρα τι να σου πω;

Τώρα είναι αργά.

Αστεία που τα φέρνει ο καιρός.

Αν ένα γέλιο μ' έδειχνες πιο πριν,

όλα θα ήτανε αλλιώς.

Αστεία που τα φέρνει ο καιρός,

μόλις σε ξέχασα, θυμήθηκες να' ρθεις.

Of roses and thorns

Who did not hate the rose?

It was always faking love.

So pure and aggressive,

all at once.

Abandoned and adhesive.

Like a child, 

at first glance.

With vanity and persistence,

trying to prove its existence.

There it stands in front of you.

Still and ageless.

Staring at you as you move.

Wild and fearless.

Makes you think you can improve.

Oh! The rose, the rose...

Or what you used to call it,

"your other self",

before your drowning.

Nanako Blogs on Facebook