Μόνο γι' απόψε.
Έχει νυχτώσει.
Πέφτω στα πόδια σου,
σ' εκλιπαρώ,
έχω ιδρώσει.
Άλλη μια νύχτα,
να τη βγάλω καθαρή.
Μια νύχτα ακόμη.
Το πεζοδρόμιο είναι κρύο πολύ.
Εκεί θα με βρουν αυτοί.
Να εδώ, σε μια γωνιά,
τον καναπέ σου δε θ' αγγίξω.
Τίποτε να μη μου στρώσεις.
Δώσε μου μια νύχτα ακόμη,
έστω και στο μπαλκόνι,
μόνο γι' απόψε.
Σε σπίτι με τοίχους κι ένα σεντόνι.
Θέλω να γίνω πιο καλά,
να βρω ξανά ελπίδα.
Έχω πατώσει.
Δώσ' μου μια ευκαιρία,
μόνο μια ευκαιρία.
Μόνο γι' απόψε...
Καίγομαι. Καίγομαι, καρδιά μου.
Εισπνέω στάχτη. Πνίγομαι.
Πνίγομαι καρδιά μου.
Ξεψυχώ!
Μάταια ξεφυσώ. Μάταια ουρλιάζω.
Κανείς δεν ακούει πια εδώ.
Λησμόνησα το χρώμα τ' ουρανού.
Ήτανε πάντα σκοτεινός;
Έκλεψε η μέρα κάτι από τη νύχτα.
Και οι ψυχές! Αχ, οι ψυχές!
Χάνουν το δρόμο τους κι αυτές.
Μπουρλότο στο ακυβέρνητο τσιφλίκι.
Το κόκκινο τυλίγει.
Σαν αίμα παχύ σε πνίγει.
Ορμούν περαστικοί.
Αρπάζουν ό,τι βρουν κι αποχωρούν.
Με πομπές κι υποκλίσεις τους είχαμε δεχτεί.
Ξένοι, βλέπεις.
Ανώτεροι.
Αξιότεροι.
Προσεύχομαι.
Μοναχά προσεύχομαι.
Για εκείνους και για εμάς.
Μόνο η προσευχή μου έχει μείνει
στον έρημο τούτο τόπο.
Κανείς άλλος δεν ακούει πια εδώ.
Τα δάκρυα στα μάτια σου,
σκοτάδι μες την πόλη.
Οι ώρες μου μαζί σου,
μια εικόνα πια θολή.
Τα γέλια μας ουρλιάζαν
σε ξένο προορισμό.
Και τα παιδιά φωνάζαν
να πούμε το σκοπό.
Η αγάπη είναι απάτη,
η χαρά φεύγει γοργά,
η ζωή είναι μικρή
κι εσύ δεν είσαι πουθενά.
Η αγάπη είναι μύθος,
που φεύγει μακριά,
η ζωή είναι μικρή
κι εσύ δεν είσαι πουθενά.
Πουθενά.
Καίει η φωτιά σου,
που είχα για οδηγό.
Τα βράδια στα σκαλιά σου,
ήμουν σαν ναυαγός.
Χάσαμε τα θέλω
σε κάποιο τσακωμό,
μα τώρα εγώ σε θέλω,
χωρίς σταματημό.
Η αγάπη είναι απάτη,
η χαρά φεύγει γοργά,
η ζωή είναι μικρή
κι εσύ δεν είσαι πουθενά.
Η αγάπη είναι μύθος,
που φεύγει μακριά,
η ζωή είναι μικρή
κι εσύ δεν είσαι πουθενά.
Πουθενά.
Ζωή μικρή κι εσύ δεν είσαι πουθενά. Πουθενά!
Έχω μια σπίθα μες την καρδιά.
Καίει τα πάντα, είναι φωτιά.
Όποιος τη δει λιποθυμά.
Φτιάχνει κύματα που' ναι εχθρικά.
Χτυπάνε βράχια, σπάνε γυαλιά.
Μορφές προβάλλουν στα θραύσματα.
Ψυχές χαμένες , στα σκοτεινά.
Τις παίρνει η σπίθα, τις κάνει παιδιά.
Σκοτώνει και ξαναγεννά.
Βρίσκει την κόλαση την κάνει όαση, η σπίθα που' χω μες την καρδιά.
Την έχεις κι εσύ. Ψάξε καλά!
Είναι η σπίθα, είν' η φωτιά,
που έχουνε όλα τα παιδιά.
Φωτίζει μάτια και κελιά.
Δίνει τροφή στα χώματα.
Χτίζει όνειρα, μα και μυαλά.
Είναι η σπίθα, είναι φωτιά.
Δώσ' της τροφή, δώσ' της χαρά.
Αγάπησε την, δείξ' της απλά.
Πως τα νικάς όλα τα βάσανα.
Είναι η σπίθα, είναι φωτιά.
Η σπίθα όλα τα νικά.
Τα παιδιά των βαγονιών.
Μας κοιτάν από ψηλά.
Μην ξεχνάς. Για τα παιδιά.
Τα παιδιά των βαγονιών.
Καθόλου λόγια. Στέρεψαν.
Δώσ' μου δύναμη πολλή.
Να καταγγείλω την ντροπή.
Τους χρωστάμε αχ πολλά.
Σκοτώσαμε για τα λεφτά.
Τα παιδιά των βαγονιών
Μες στα μάτια με κοιτάν.
Πιες το αίμα που κυλά.
Τα παιδιά των βαγονιών,
τα παιδιά των μπαλκονιών,
τα παιδιά των λουλουδιών,
τα παιδιά των συμφορών.
Τα παιδιά των βαγονιών,
τα παιδιά των μπαλκονιών,
τα παιδιά των βιασμών,
τα παιδιά των οθονών.
*************************
Θα αρπάξω την οθόνη.
Θα τη σπάσω μονομιάς.
Και θα βάλω μια φωτιά!
Όσο ο κλόουν θα γελά.
Θα τους πνίξει η πυρκαγιά.
*************************
Τα παιδιά των βαγονιών,
τα παιδιά των συμφορών,
τα παιδιά των βιασμών,
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ!
*************************
Ήταν όλα θύματα.
Όχι δεν ήταν σφάλματα.
Είχαν όλα τους ψυχές.
Όχι δεν ήταν νούμερα.
Ήταν μόνο, απλά παιδιά.
Είχαν όνειρα κι αυτά!
*************************
Για τα παιδιά των βαγονιών.
Ρώτα μόνο το γονιό.
Ρώτα μόνο το γονιό.
Ρώτα τη μάνα πως πονά...
Τα παιδιά των βαγονιών,
τα παιδιά των μπαλκονιών,
τα παιδιά των λουλουδιών,
τα παιδιά των οθονών,
τα παιδιά των συμφορών,
τα παιδιά των βιασμών,
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ!
Ήταν όλα θύματα.
Όχι δεν ήταν σφάλματα.
Είχαν όλα τους ψυχές.
Όχι, δεν ήταν νούμερα.
Ήταν μόνο, απλά παιδιά.
Είχαν όνειρα κι αυτά!
Ήταν όλα θύματα.
ΗΤΑΝ ΟΛΑ ΘΥΜΑΤΑ.
.jpg) |
